Sinds een paar dagen is mijn schatje zo anders. Ik moet soms echt een paar keer knipperen met mijn ogen.. doet hij dat nou echt? Zie ik dat goed? Hoe-zo begrijp je nu zoveel dingen ineens. Hij is duidelijk de wereld aan het ontdekken, met een big smile! Eigen willetje en zijn zelfvertrouwen groeit, echt alles zelf willen doen.
En ik sta daar en kijk ernaar… van alleen verzorging, gaan we nu naar de opvoeding. Hoe ga ik zijn ontwikkeling dan positief beïnvloeden. Lastig vind ik het. Zoekend en onwetend.. onzekerheid heb ik niet meer (heel soms wel), maar wel dat ik nu het gevoel heb dat ik een heel ander kind heb. Hoe moet ik hiermee omgaan dan..? Dat gevoel.. lastig uit te leggen. Misschien herken je het wel. Misschien maak ik het voor mezelf te moeilijk. Maar net als elke ouder, wil ik het beste aan hem meegeven. Hem niet belemmeren, maar steunen.
Nieuwe fase, nieuwe zoektocht en uitdaging. Het moederschap, het is mij nu duidelijk dat het een continue groei proces is.
Druk, druk, druk en een opgejaagd gevoel. Dat is hoe ik de afgelopen weken mij voel. Proberen om een balans te vinden tussen, moederschap, werk, studie, sociale contacten en familie. Pfffff even genoeg van hoor. Richt je je aandacht op het ene, lijd de ander eronder. Ondertussen gaat alles gewoon door hè. Had ik maar een stop knop. Alle ballen hoog proberen te houden.. zonder jezelf te verliezen. Hoe dan..?
Mijn oplossing.. oftewel hoe ik het probeer aan te vliegen: Ik sport voor een helder geest en energiek lichaam, maar vooral om niet in het pieker-zone terecht te komen (yup ik kan uuuren piekeren). Gezond eten (soms te veel:)) en mijzelf blijven verzorgen (💅🏽). Maar vooral ook dagen / avonden inplannen om te relaxen of dagelijks zeker 1 leuke activiteit in te plannen. Om even…. pffff “nu even niets” (halleluja) gevoel te voelen.
Dusss ik zet mijn verstand op 0 en ga door. Want zitten jammeren en niets doen.. daar kom ik niet verder mee. Dan heb ik meer achterstand, schuldgevoel en slapeloze nachten. Echt tevreden ben ik niet hoor, want het opgejaagd en ontevreden gevoel, het “moeten” blijft… maar ik doe mijn best! Net als nu… even van mij afschrijven, dit helpt al 🙂
Ik zeg trouwens niet dat het moederschap het leven zwaarder maakt, maar het maakt het wel euh… drukker. Laat mij lekker de hele dag maar met Mason spelen, knuffelen en lief hebben ❤️.
Zoals ieder ouder denk ik na over het geluk en de toekomst van ons kindje. Wat kunnen wij hem meegeven, welke opvoeding gaan wij hanteren. Wat is een goede opvoeding, zodat hij zich positief ontwikkeld tot een gelukkig kind en later volwassennen. Als ouder leggen wij zijn basis voor het leven, samen met hem, want hij heeft ook zijn eigen karakter natuurlijk. Hoe wij op hem reageren of niet, hoe/wat wij hem leren of niet. Hoe wij hem steunen, stimuleren, beinvloeden.. belonen. Ons aanpak is zó belangrijk en bepalend. Word je ook al zenuwachtig? Het is leuk, een hele uitdaging en een ontdekkingsreis. Geen kind is hetzelfde en fasen en verrassingen volgen elkaar in rap tempo op. Hoe gaan wij daarop goed inspelen, dat is als ouder zijnde aan ons. Vergeet je eigen emoties hierin ookniet. Hij maakt nu al veel los bij mij. Wat moet je veel geduld hebben en steeds creatief zijn om met de juiste oplossingen te komen. Terwijl hij nu nog maar een baby is. Nu vooral alleen maar liefde en aandacht nodig heeft (dat krijgt hij genoeg hoor :))
Ik heb zelf een strenge opvoeding gehad, mijn man gelukkig niet. Waardoor wij een balans hierin kunnen vinden. Een strenge opvoeding is niet wat ik ons kindje wil geven. Niet dat ik niet goed ben terechtgekomen of ongelukkig ben. Maar ik weet dat ik erg hard heb moeten vechten om bepaalde gevoelens los te laten en nog soms ermee worstel. Gevoelens die mijn ouders mij hebben meegegeven. Onbewust.. want ze deden maar “wat”. Vanuit hun eigen referentiekader.
Wat dan wel? Wij willen niet zomaar “wat” doen. Je krijgt maar 1 x de kans om een goed basis te leggen. Dit voelt bij mij wel echt als een druk. Maar continue op een “ongezonde” manier ermee bezig zijn, nee dat is het ook niet voor ons. Hoe gaan wij dat doen; ons in ieder geval echt verdiepen in verschillende opvoedingen (door het lezen van boeken en te praten met kennissen en vrienden) en dat mixen met wat echt bij ons past, ons gevoel daarin volgen en gezond verstand gebruiken. Want ja, wij zijn ook maar mensen. Maar afdoen met; ik had ook geen goede opvoeding, kon er niets aan doen.. dat is niet wat ik hem mee wil geven. Soms is je best doen niet voldoende. Soms moet je meer dan je best doen. Natuurlijk hoeft het niet perfect te zijn, maar wel oprecht en vanuit je tenen. Wat voor ouders wij worden.. dat gaan wij nog ondervinden. Tot nu toe laten we hem ontdekken, spelen, liefde geven en er zijn voor hem. Soms met een diepe zucht en veel geduld, maar vaak met een brede lach.
Processed with VSCO with c4 preset
Wat is eigenlijk bepalend voor het geluk van ieder kind dan? Ik heb dit lijstje gevonden en ben het eigenlijk wel mee eens. Jij ook?
Keuzes kunnen maken.Wij willen hem keuzes aanbieden. Denk aan allerlei speelgoed, muziekinstrumenten, hobby, sport. Als het kind veel keuzes aangeboden krijgt, kan het vrij zijn eigen keuze te maken.
De dingen doen die je wil.Je kind zoveel mogelijk van het leven laten proeven. Dingen uitproberen en doen. Alle kansen grijpen die aangeboden worden.
Samen zijn.Heel veel liefde geven en als vrienden met elkaar omgaan. Als ouders zorgen voor (speel)kameraadjes en kinderen om hem heen.
Waardering en erkenning krijgen.Complimenten geven, belonen als het iets goed gaat. Laten weten en laten voelen dat je blij bent met hem of haar en wat het voor je doet.
Lijst via moodkids.nl
Binnenkort ga ik mij ook verdiepen in een aantal boeken over opvoeden.
MiniHartje 