Van verzorging naar opvoeding.

Sinds een paar dagen is mijn schatje zo anders. Ik moet soms echt een paar keer knipperen met mijn ogen.. doet hij dat nou echt? Zie ik dat goed? Hoe-zo begrijp je nu zoveel dingen ineens. Hij is duidelijk de wereld aan het ontdekken, met een big smile! Eigen willetje en zijn zelfvertrouwen groeit, echt alles zelf willen doen.

En ik sta daar en kijk ernaar… van alleen verzorging, gaan we nu naar de opvoeding. Hoe ga ik zijn ontwikkeling dan positief beïnvloeden. Lastig vind ik het. Zoekend en onwetend.. onzekerheid heb ik niet meer (heel soms wel), maar wel dat ik nu het gevoel heb dat ik een heel ander kind heb. Hoe moet ik hiermee omgaan dan..? Dat gevoel.. lastig uit te leggen. Misschien herken je het wel. Misschien maak ik het voor mezelf te moeilijk. Maar net als elke ouder, wil ik het beste aan hem meegeven. Hem niet belemmeren, maar steunen.

Nieuwe fase, nieuwe zoektocht en uitdaging. Het moederschap, het is mij nu duidelijk dat het een continue groei proces is.

Hou wel van je

Druk, druk, druk en een opgejaagd gevoel. Dat is hoe ik de afgelopen weken mij voel. Proberen om een balans te vinden tussen, moederschap, werk, studie, sociale contacten en familie. Pfffff even genoeg van hoor. Richt je je aandacht op het ene, lijd de ander eronder. Ondertussen gaat alles gewoon door hè. Had ik maar een stop knop. Alle ballen hoog proberen te houden.. zonder jezelf te verliezen. Hoe dan..?

Mijn oplossing.. oftewel hoe ik het probeer aan te vliegen: Ik sport voor een helder geest en energiek lichaam, maar vooral om niet in het pieker-zone terecht te komen (yup ik kan uuuren piekeren). Gezond eten (soms te veel:)) en mijzelf blijven verzorgen (💅🏽). Maar vooral ook dagen / avonden inplannen om te relaxen of dagelijks zeker 1 leuke activiteit in te plannen. Om even…. pffff “nu even niets” (halleluja) gevoel te voelen.

Dusss ik zet mijn verstand op 0 en ga door. Want zitten jammeren en niets doen.. daar kom ik niet verder mee. Dan heb ik meer achterstand, schuldgevoel en slapeloze nachten. Echt tevreden ben ik niet hoor, want het opgejaagd en ontevreden gevoel, het “moeten” blijft… maar ik doe mijn best! Net als nu… even van mij afschrijven, dit helpt al 🙂

Ik zeg trouwens niet dat het moederschap het leven zwaarder maakt, maar het maakt het wel euh… drukker. Laat mij lekker de hele dag maar met Mason spelen, knuffelen en lief hebben ❤️.