Sinds een paar dagen is mijn schatje zo anders. Ik moet soms echt een paar keer knipperen met mijn ogen.. doet hij dat nou echt? Zie ik dat goed? Hoe-zo begrijp je nu zoveel dingen ineens. Hij is duidelijk de wereld aan het ontdekken, met een big smile! Eigen willetje en zijn zelfvertrouwen groeit, echt alles zelf willen doen.
En ik sta daar en kijk ernaar… van alleen verzorging, gaan we nu naar de opvoeding. Hoe ga ik zijn ontwikkeling dan positief beïnvloeden. Lastig vind ik het. Zoekend en onwetend.. onzekerheid heb ik niet meer (heel soms wel), maar wel dat ik nu het gevoel heb dat ik een heel ander kind heb. Hoe moet ik hiermee omgaan dan..? Dat gevoel.. lastig uit te leggen. Misschien herken je het wel. Misschien maak ik het voor mezelf te moeilijk. Maar net als elke ouder, wil ik het beste aan hem meegeven. Hem niet belemmeren, maar steunen.
Nieuwe fase, nieuwe zoektocht en uitdaging. Het moederschap, het is mij nu duidelijk dat het een continue groei proces is.
MiniHartje 