Terugblik eerste jaar moederschap
Wat vliegt de tijd hè… 1 jaar voorbij.
Een jaar uit duizenden. Het jaar dat ik niet meer alleen Aynur, vrouw of vriendin ben.. maar ook mama. Trotse mama van Mason Kaan. Liefste, knapste, grappigste, leukste, slimste, ondeugendste baby van de hele wereld. Mijn zoon. Mijn grote liefde, mijn minihartje. Mijn alles. Ja alle clichés zijn waar…
Tijdens mijn zwangerschap voelde ik je schoppen, hoorde ik je hartje kloppen. Eenmaal in mijn armen, keek ik in je ogen en sloot ik je veilig in mijn armen. Wat ben je mooi. Iets mooiers bestaat niet, je bent een wonder.
Je baby geluiden in ons huisje, je geur, je spulletjes, oh je mini schattige kleertjes. Onze leven, ons huisje is gevuld met liefde. Onvoorwaardelijke liefde.
De nachten werden korter, wallen tot aan mijn ballen, huis werd een zooitje, daag sociaal leven. Vanaf nu is mijn telefoon en Vanish mijn beste vriend. Welkom isolement. Praatjes over luiers, slaapjes en boertjes (en ik maar denken dat ik nooit zo zou worden). Best grappig dat ik dacht.. dat ik het druk had, toen ik jou niet had.
Lig je te warm of te koud. Heb je een kramp, honger of slaap? Waarom huil je? Waarom slaap je niet? Waarom? Vermoeidheid, mijn geduld raakt op.. onwetendheid is killing. Ben ik overbezorgd? Doe ik het goed? Blijven lachen.. Want ja, ik ben je moeder en ik hoor alles te weten. Want als ik het niet weet… wie anders moet het dan weten schat? Een hopeloos moment, maakt mij niet een hopeloze moeder.
Het afgelopen jaar heb ik mij nog nooit zo sterk en zo mega onzeker tegelijk gevoeld. Nog nooit zo oververmoeid en zo energiek tegelijk gevoeld. Nog nooit zo gelukkig en zo schuldig gevoeld.
Je eerste lach, hapje, tandje en je eerste stapjes.. al je sprongetjes en de fases. Samen met jou heb ik mij stap voor stap ontwikkeld tot een moeder die je telkens op dat moment nodig had. Wij hebben elkaar, steeds beter leren kennen. Met een traan en gelukkig vaak met een lach.
Zo voorzichtig en zo onzeker als dat ik in het begin was, zo goed ken ik je nu. Toch blijft het lastig en lijkt het mij zo’n opluchting als je straks zelf kan zeggen wat je nodig hebt. Ik kijk uit naar morgen, naar de komende jaren, naar onze reis als moeder en zoon.
Bye 1 jaar, bye onzekerheid. Hallo Dreumes Mason. Hallo ervaren mama!
