Terugblik eerste jaar moederschap

Wat vliegt de tijd hè… 1 jaar voorbij.

Een jaar uit duizenden. Het jaar dat ik niet meer alleen Aynur, vrouw of vriendin ben.. maar ook mama. Trotse mama van Mason Kaan. Liefste, knapste, grappigste, leukste, slimste, ondeugendste baby van de hele wereld. Mijn zoon. Mijn grote liefde, mijn minihartje. Mijn alles. Ja alle clichés zijn waar…

Tijdens mijn zwangerschap voelde ik je schoppen, hoorde ik je hartje kloppen. Eenmaal in mijn armen, keek ik in je ogen en sloot ik je veilig in mijn armen. Wat ben je mooi. Iets mooiers bestaat niet, je bent een wonder.

Je baby geluiden in ons huisje, je geur, je spulletjes, oh je mini schattige kleertjes. Onze leven, ons huisje is gevuld met liefde. Onvoorwaardelijke liefde.

De nachten werden korter, wallen tot aan mijn ballen, huis werd een zooitje, daag sociaal leven. Vanaf nu is mijn telefoon en Vanish mijn beste vriend. Welkom isolement. Praatjes over luiers, slaapjes en boertjes (en ik maar denken dat ik nooit zo zou worden). Best grappig dat ik dacht.. dat ik het druk had, toen ik jou niet had.

Lig je te warm of te koud. Heb je een kramp, honger of slaap? Waarom huil je? Waarom slaap je niet? Waarom? Vermoeidheid, mijn geduld raakt op.. onwetendheid is killing.  Ben ik overbezorgd? Doe ik het goed? Blijven lachen.. Want ja, ik ben je moeder en ik hoor alles te weten. Want als ik het niet weet… wie anders moet het dan weten schat? Een hopeloos moment, maakt mij niet een hopeloze moeder.

Het afgelopen jaar heb ik mij nog nooit zo sterk en zo mega onzeker tegelijk gevoeld. Nog nooit zo oververmoeid en zo energiek tegelijk gevoeld. Nog nooit zo gelukkig en zo schuldig gevoeld.

Je eerste lach, hapje, tandje en je eerste stapjes.. al je sprongetjes en de fases. Samen met jou heb ik mij stap voor stap ontwikkeld tot een moeder die je telkens op dat moment nodig had. Wij hebben elkaar, steeds beter leren kennen. Met een traan en gelukkig vaak met een lach.

Zo voorzichtig en zo onzeker als dat ik in het begin was, zo goed ken ik je nu. Toch blijft het lastig en lijkt het mij zo’n opluchting als je straks zelf kan zeggen wat je nodig hebt. Ik kijk uit naar morgen, naar de komende jaren, naar onze reis als moeder en zoon.

Bye 1 jaar, bye onzekerheid. Hallo Dreumes Mason. Hallo ervaren mama!

koffie
#momlife

Opvoeden, hoe dan?

Zoals ieder ouder denk ik na over het geluk en de toekomst van ons kindje. Wat kunnen wij hem meegeven, welke opvoeding gaan wij hanteren. Wat is een goede opvoeding, zodat hij zich positief ontwikkeld tot een gelukkig kind en later volwassennen. Als ouder leggen wij zijn basis voor het leven, samen met hem, want hij heeft ook zijn eigen karakter natuurlijk. Hoe wij op hem reageren of niet, hoe/wat wij hem leren of niet. Hoe wij hem steunen, stimuleren, beinvloeden.. belonen. Ons aanpak is zó belangrijk en bepalend. Word je ook al zenuwachtig? Het is leuk, een hele uitdaging en een ontdekkingsreis. Geen kind is hetzelfde en fasen en verrassingen volgen elkaar in rap tempo op. Hoe gaan wij daarop goed inspelen, dat is als ouder zijnde aan ons. Vergeet je eigen emoties hierin ook niet. Hij maakt nu al veel los bij mij. Wat moet je veel geduld hebben en steeds creatief zijn om met de juiste oplossingen te komen. Terwijl hij nu nog maar een baby is. Nu vooral alleen maar liefde en aandacht nodig heeft (dat krijgt hij genoeg hoor :))

Ik heb zelf een strenge opvoeding gehad, mijn man gelukkig niet. Waardoor wij een balans hierin kunnen vinden. Een strenge opvoeding is niet wat ik ons kindje wil geven. Niet dat ik niet goed ben terechtgekomen of ongelukkig ben. Maar ik weet dat ik erg hard heb moeten vechten om bepaalde gevoelens los te laten en nog soms ermee worstel. Gevoelens die mijn ouders mij hebben meegegeven. Onbewust.. want ze deden maar “wat”. Vanuit hun eigen referentiekader.

Wat dan wel? Wij willen niet zomaar “wat” doen. Je krijgt maar 1 x de kans om een goed basis te leggen. Dit voelt bij mij wel echt als een druk. Maar continue op een “ongezonde” manier ermee bezig zijn, nee dat is het ook niet voor ons. Hoe gaan wij dat doen; ons in ieder geval echt verdiepen in verschillende opvoedingen (door het lezen van boeken en te praten met kennissen en vrienden) en dat mixen met wat echt bij ons past, ons gevoel daarin volgen en gezond verstand gebruiken. Want ja, wij zijn ook maar mensen. Maar afdoen met; ik had ook geen goede opvoeding, kon er niets aan doen.. dat is niet wat ik hem mee wil geven. Soms is je best doen niet voldoende. Soms moet je meer dan je best doen. Natuurlijk hoeft het niet perfect te zijn, maar wel oprecht en vanuit je tenen. Wat voor ouders wij worden.. dat gaan wij nog ondervinden. Tot nu toe laten we hem ontdekken, spelen, liefde geven en er zijn voor hem. Soms met een diepe zucht en veel geduld, maar vaak met een brede lach.

Processed with VSCO with c4 preset
Processed with VSCO with c4 preset

Wat is eigenlijk bepalend voor het geluk van ieder kind dan? Ik heb dit lijstje gevonden en ben het eigenlijk wel mee eens. Jij ook?

  • Keuzes kunnen maken. Wij willen hem keuzes aanbieden. Denk aan allerlei speelgoed, muziekinstrumenten, hobby, sport. Als het kind veel keuzes aangeboden krijgt, kan het vrij zijn eigen keuze te maken.
  •  De dingen doen die je wil. Je kind zoveel mogelijk van het leven laten proeven. Dingen uitproberen en doen. Alle kansen grijpen die aangeboden worden.
  •  Samen zijn. Heel veel liefde geven en als vrienden met elkaar omgaan. Als ouders zorgen voor (speel)kameraadjes en kinderen om hem heen.
  • Waardering en erkenning krijgen. Complimenten geven, belonen als het iets goed gaat. Laten weten en laten voelen dat je blij bent met hem of haar en wat het voor je doet.

Lijst via moodkids.nl

Binnenkort ga ik mij ook verdiepen in een aantal boeken over opvoeden.